10. Elvis Costello and the Imposters – The Boy Named If
Μετά από δύο επανακυκλοφορίες, μια deluxe κασετίνα του κλασικού album Armed Forces και μια κυκλοφορία του This Year’s Model στην ισπανική γλώσσα, ο Elvis Costello επανασυνδέθηκε με τους Imposters για αυτό το χαρακτηριστικά πολυδιάστατο album που έχει ως κύρια συνταγή το rock ‘n’ roll. Τα τραγούδια λένε ιστορίες για δασκάλους σχολείων, για τεθλιμμένα ζευγάρια και για περιθωριοποιημένους τύπους – μια πλούσια διανομή πρωταγωνιστών, με άλλα λόγια, για να γεμίσουν ένα από τα καλύτερα album του Elvis Costello για τον 21ο αιώνα. 9. Suede – Autofiction
Εδώ, το κάποτε πρωτοποριακό κουιντέτο της Britpop της δεκαετίας του ’90, Suede, ξέρει πώς να αναπτύξει όχι μόνο τα δυνατά του σημεία, αλλά και το χαρακτηριστικό του μείγμα από νευρικό post-punk, υπερθερμασμένο glam και στίχους όλο λαχτάρα για να φτιάξει ένα album που ακούγεται γεμάτο, πλήρες και απόλυτα ζωντανό.
8. Black Country, New Road – Ants from Up There
Μια μεγάλη δήλωση από ένα νεανικό συγκρότημα από το Λονδίνο, επιδιώκοντας έναν καταδικασμένο εσωτερικό μονόλογο μέσω μιας σειράς εκτεταμένων μουσικών περιπετειών που παρεκκλίνουν από chamber-pop ευφορία σε post-rock απόγνωση. Ήταν δύσκολο να διαχωρίσουμε τη συναισθηματική ένταση του album με την είδηση ότι ο τραγουδιστής Isaac Wood εγκατέλειψε το συγκρότημα λόγω της ψυχικής του υγείας την εβδομάδα της κυκλοφορίας του album. Ας ελπίσουμε ότι οι καλές κριτικές που πήρε το album να τον παρηγορήσουν κάπως.
7. Fontaines DC – Skinty Fia
Από γενναίους outsiders σε ήρωες του rock’n’roll, οι Ιρλανδοί Fontaines DC έμαθαν να είναι αληθινοί με τους εαυτούς τους. Και ποτέ περισσότερο από ό,τι σε αυτό το τρίτο τους album που τους βρήκε να μετακομίζουν από το Δουβλίνο στο Λονδίνο σκάβοντας βαθιά σε συναισθήματα αποξένωσης αλλά και στίχους που βγάζουν έξω την πολύπλοκη σχέση με την ταυτότητά τους και τη δική τους πατρίδα. Ένα πλούσιο σύνολο τραγουδιών που με τον ιρλανδικής γλώσσας τίτλο Skinty Fia που υποδηλώνει εξόργιση, αισθάνεται πιο μετρημένο και στοχαστικό απ’ ό,τι οι προηγούμενες δύο τους κυκλοφορίες. 6. Spoon – Lucifer on the Sofa
Δέκα albums και σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, οι Αμερικανοί indie rockers Spoon επιστρέφουν με έναν δυνατό και μελωδικό ροκ δίσκο. Οι Spoon επιστρέφουν στα βασικά και βάζουν τις κιθάρες στην πρώτη γραμμή, αλλά εξακολουθούν να ακούγονται φρέσκοι χωρίς να υπάρχει ούτε μια βαρετή στιγμή στο album.
5. Dawes – Misadventures of Doomscroller
Το όγδοο album του συγκροτήματος Dawes, από το Los Angeles, αυτή τη φορά σε παραγωγή του Jonathan Wilson είναι μια επέκταση από τους προηγούμενους δίσκους τους. Μια πιο χαλαρή δομή με μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που βλέπει το συγκρότημα να ανταλλάσσει σφιχτά τραγούδια για επικές διασκευές με ελεύθερη ροή. Οι Dawes επιδεικνύουν τις καταξιωμένες μουσικές τους ικανότητες που διατρέχουν το φάσμα από jazz fusion έως εξερευνήσεις ψυχεδελικής κιθάρας.4. Jack White – Fear of the Dawn
Ένας από τους δύο δίσκους που έγραψε και ηχογράφησε ο Jack White κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το Fear of the Dawn είναι μια εύθραυστη, με δυνατό ηλεκτρικό ήχο, υπόθεση, μια κλειστοφοβική εξερεύνηση της ιδέας του τίτλου. Ο Jack White συνάντησε την έννοια της εωσοφοβίας - ένας ελληνικός όρος για το φόβο της αυγής - στη συνέχεια χρησιμοποίησε αυτή την έννοια ως τη ραχοκοκαλιά για τα πιο βαριά, πιο περίεργα τραγούδια του, αφήνοντας το πιο απαλό υλικό για το επόμενο album Entering Heaven Alive. Είναι τόσο κατατρεγμένος με αυτή τη φοβία που έχει ονομάσει το ένα τέταρτο των 12 τραγουδιών του album μετά από αυτό και στη συνέχεια έγραψε πρόσθετα τραγούδια με τίτλους "Into the Twilight", "Dusk" και "Morning, Noon and Night", δίνοντας στο Fear of the Dawn ένα θεματικό νήμα για να συνοδεύει τις δημιουργίες του.
3. Arctic Monkeys – The Car
Η περιοδεία των Arctic Monkeys σε βρετανικά ποδοσφαιρικά γήπεδα μέσα στο 2023 έχει ξεπουληθεί σε λίγα μόλις λεπτά. Και μετά ήρθε αυτό: ένα υψηλής ποιότητας χαμηλόφωνο album ρομαντικής λαχτάρας, για τον κορεσμό της καλοζωίας και ακριβής με-τάνοιας, εμπλουτισμένο από έγχορδα σαν τα album του Scott Walker και εξαιρετικά σόλο κιθάρας σαν να έρχονται από τη δεκαετία του ’70. Οι αλάνθαστοι στίχοι του Alex Turner έκαναν την προοπτική του τραγουδιού Jet Skis on the Moat και τον στίχο «όλα ταιριάζουν πάνω στις μαρμαρένιες σκάλες» να ηχούν μοιραία παρακμιακές.2. Andrew Bird – Inside Problems
Το Inside Problems βρίσκει τον Andrew Bird να κοιτάζει προς τα μέσα, διεκδικώντας ως έμπνευση τις τυχαίες σκέψεις που περνούν στο μυαλό του καθώς ξαπλώνει στο κρεβάτι, προσπαθώντας να κοιμηθεί. Δεδομένης της συχνά ιμπρεσιονιστικής φύσης των στίχων του, περιστασιακά δεν είναι αμέσως προφανές ότι ο Bird περιγράφει αυτό που έχει στο κεφάλι του και όχι αυτό που συμβαίνει έξω από την πόρτα του, αλλά αυτό είναι μάλλον μέρος της ουσίας. Οι συλλογισμοί του είναι ευπρόσδεκτοι για το χαριτωμένο μείγμα folk, indie rock, R&B και jazz που καλεί αυτός και η μπάντα του σε αυτό το album. Το παίξιμο του Andrew Bird στο βιολί είναι δεξιοτεχνικό όταν το θέλει, αλλά είναι αρκετά καλός μουσικός για να ξέρει πότε πρέπει να είναι πιο απλός. Η αλληλεπίδραση με-ταξύ του βιολιού του (τόσο με δοξάρι όσο σε pizzacato) και τις εύκολες, άνετες συνοδεύσεις που δημιουργούν οι συμπαίκτες του δεν είναι ποτέ λιγότερο από ευχάριστο, αξιοποιώντας στο έπακρο τις μελωδίες του, δίνοντας σε όλους το εύρος και τη δυναμική να εξερευνήσουν τον χώρο γύρω τους. 1. The Smile – A Light for Attracting Attention
Μια αυξανόμενη κρίση κόστους ζωής. Ένας πόλεμος στην Ευρώπη. Μια πανδημία που ακόμα ροκανίζει στις άκρες. Και ηγέτες που προσφέρουν μόνο σκληρότητα και χάος. Αυτές είναι οι τρομακτικές εποχές για τις οποίες ο Thom Yorke και ο Jonny Greenwood μας προειδοποιούσαν για δεκαετίες με τους Radiohead. Άρα ποιοι θα ήταν οι καλύτεροι για να μας βοηθήσουν να περάσουμε αυτές τις μέρες; Όχι όμως ως Radiohead, προφανώς ένα μικρότερο τμήμα τους χρειάστηκε για να τρέχει πιο εύστροφα στο διαλυμένο τοπίο. Οι Smile άρχισαν τη χρονιά με ένα Σαββατοκύριακο με ζωντανές streamed συναυλίες από το Magazine Venue του Λονδίνου, παίζοντας ο ένας βλέποντας τον άλλο σε κύκλο σαν να βρίσκονται σε πρόβα. Οι τρεις μουσικοί ανταλλάζουν όργανα με την ήρεμη ρευστότητα που αντικατοπτρίζεται στη μουσική τους. Όταν πια βγήκαν για τη βρετανική τους περιοδεία τον Μάιο, ήδη δοκίμαζαν καινούρια τραγούδια για να προσθέσουν στα 13 του ντεμπούτου τους album. Η αίσθηση της συγκέντρωσης momentum πυροδοτείτε από την ίδια τη μουσική τους.
Υπάρχει μια ζωηρή και τρελή αδιαφορία στο The Smoke και στο You Will Never Work in Television Again που περιέχει τον στίχο «he’s a fat fucking mist!» που μπορούσε να μην πετύχαινε με την πεντάδα των Radiohead.
Όμως το A Light for Attracting Attention συχνά θυμίζει και την ακμή των Radiohead στο In Rainbows με έναν επιπρόσθετο κοσμικό πόνο που προωθείται σε νέες κατευθύνσεις από το jazz παίξιμο των drums του Tom Skinner από το συγκρότημα Sons of Kemet. Η μεγαλύτερη έκπληξη ενδιαμέσου του κατανοητού θυμού, απελπισίας και ερήμωσης είναι μια ξεχωριστή αίσθηση ελπίδας: «Σας παρακαλώ…είμαστε όλοι ίδιοι» επιμένει ο Yorke στο εισαγωγικό τραγούδι The Same, μια εγκάρδια στάση εναντίον της πολιτικής του διχασμού.
Και συνεχίζοντας από εκεί που έμεινε το τελευταίο album των Radiohead, A Moon Shaped Pool με το τραγούδι Numbers, το Free in the Knowledge είναι ένα μυστηριώδες folk τραγούδι διαμαρτυρίας που υπόσχεται καλύτερες μέρες με τρόπο που φαίνεται κάπως ξεσηκωτικό. Ίσως το όνομα της μπάντας των Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner, The Smile, να μην είναι τόσο πικρά ειρωνικό, παρ’ όλα αυτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου